Cechą The Cure, wyróżniającą zespół wśród innych legendarnych grup rockowych są często nastrojowe, melancholijne - lub przepełnione dekadencją, brakiem akceptacji dla świata, krzykiem i buntem - teksty utworów odwołujące się do zagadnień wiary i jej braku, ludzkich uczuć, miłości, cierpienia, śmierci oraz poruszające osobiste, introwertyczne zagadnienia. Są one głównie oparte na literaturze bądź własnych przeżyciach członków zespołu, którzy niejednokrotnie nagrywając płyty przechodzili poprzez załamania psychiczne, głębokie depresje, skłonności samobójcze i uzależnienia od alkoholu czy ciężkich narkotyków. Mimo tego w ich dorobku znajduje się klika radosnych, popowych piosenek, które osiągnęły wielki sukces komercyjny w latach 70., 80. i 90. XX w. Muzykę The Cure charakteryzuje indywidualne brzmienie melodii, miejscami radosnych, a miejscami nastrojowych, czy wręcz mrocznych, z głębokim, wyeksponowanym brzmieniem gitary basowej Simona Gallupa i dość charakterystycznym wokalem Roberta Smitha. Rzadko kiedy pojawia się w niej ciężka, mocna gra przesterowanych gitar, często zastępuje ją gra syntezatorów Rogera O'Donnella (wcześniej Laurence'a Tolhursta).
Zremasterowane przez Roberta Smitha i wydane na 180gram czarnym winylu trzeciego albumu wydanego w czerwcu 1981 roku.
Str. A:
The Holy Hour
Primary
Other Voices
All Cats Are Grey
Str. B:
The Funeral Party
Doubt
The Drowning Man
Faith